طبقه بندی مکان ها با توجه به خطر حریق
استاندارد NFPA13 ساختمان ها را براساس قابلیت سوختن مواد موجود، مقدار مواد قابل اشتعال، ارتفاع کالاهای انبار شده و نرخ حرارت آزاد شده به سه گروه اصلی تقسیم بندی می کند.
1- محیط کم خطر(Light Hazard):
مكانهایی غیر صنعتی هستند كه میزان و یا قابلیت اشتعال محتویاتشان اندك است و هنگام آتش سوزی حرارت كمی تولید میكنند. مانند: ساختمانهای اداری، مسکونی، بیمارستانها، اماکن مذهبی، آموزشگاه، مؤسسات، کتابخانه های کوچک و موزه.
2- محیط با خطر معمولی(Ordinary Hazard):
مكانهای تجاری و صنعتی هستند كه خود بر حسب قابلیت اشتعال محتویاتشان به دو گروه تقسیم میشوند:
گروه1:
مكان هایی با قابلیت اشتعال كم محتویات، كه ارتفاع مواد اشتعال پذیر انبار شده در آنها از 2.4 متر تجاوز نمی كند مانند: پاركینگ ها و نمایشگاه اتومبیل، نانوایی ها، كارخانجات كنسرو سازی، آشپزخانه رستورانها، كارخانه شیشه سازی، رختشوی خانه ها.
گروه2:
مكان هایی با قابلیت اشتعال بالاتر از حد متوسط محتویات كه ارتفاع مواد اشتعال پذیردر آنها از 2.4 متر تجاوز ننموده و هنگام آتش سوزی حرارت متوسطی تولید می كنند. مانند: کارخانه تولید لاستیک، دفاتر پستی آسیابهای غلات، چاپخانه ها، كارخانجات نساجی، صنایع چوب و چوب بری.
3- محیطهای بسیار پرخطر(Extra Hazard):
این محیط ها نیز به دو گروه تقسیم میشوند.مكانهایی تجاری و صنعتی هستند كه قابلیت اشتعال محتویاتشان بسیار بالا بوده (مثل باروت یا مایعات قابل اشتعال) و هنگام آتش سوزی حرارت زیادی تولید می كنند.
گروه1:
سرعت گسترش حریق در این کلاس بالا ولی مقدار مایعات قابل اشتعال، بسیار کم است. مانند: آشیانه هواپیما، ریخته گری، كارخانه فیبر و نئوپان سازی، كارخانه لاستیك اسفنجی، چاپخانه هایی كه جوهرهای با دمای اشتعال كمتر از ˚C38 استفاده میكنند.
گروه2:
ساختمان یا بخشی از ساختمان که مقدار مایعات قابل اشتعال در آن قابل توجه است. همانند آسفالت، اسپری کردن مایعات قابل اشتعال، کارخانجات سازنده خانه های پیش ساخته، تولید پلاستیک، حلالهای شوینده و رنگ کاری.