توان خورشیدی فضایی (SBSP) ایده جمعآوری توان خورشیدی در فضا برای استفاده در زمین (با استفاده از ماهواره توان خورشیدی یا سیستم توان ماهوارهای) است. این موضوع در حال بررسی و تحقیق از سال 1970 بوده است.
سیستمهای SBSP با سیستمهای کنونی جمعآوری انرژی خورشیدی متفاوت هستند و بجای سطح زمین از ماهواره چرخان استفاده میشود. از مزایای این پروژه، نرخ و زمان جمعآوری بیشتر به دلیل مطرح نبودن خاصیت پخشکنندگی در بیرون اتمسفر و زمان شب کمتر در فضا است.
قسمتی از انرژی خورشیدی (55 تا 60%) به دلیل اثرات جذب و بازتاب در راه رسیدن به جو ناپدید میشود. سیستمهای توان خورشیدی فضایی، نور خورشید را در فضای بیرون از جو، به ریزموجها تبدیل میکنند تا از افتهای یادشده جلوگیری شود.
علاوه بر هزینه راهاندازی چنین سیستمی، SBSP مشکلات مهم دیگری نیز دارد. یکی از مهمترین مشکلات این ماهوارهها، چگونگی ارسال انرژی از مدار به سطح زمین برای استفاده است. ازآنجاییکه سیمکشی از سطح زمین به مدار ماهواره عملی و ممکن نیست، طراحی SPSP ها معمولاً شامل یک سیستم انتقال توان بیسیم است. ماهواره جمع کننده، انرژی خورشیدی را به انرژی الکتریکی تبدیل و بهوسیله فرستنده ریزموج یا تابش لیزر، این انرژی را به سمت یک آنتن یکسو کننده در سطح زمین میفرستد. از مشکلات دیگر آن، تابش و خسارات ناشی از ذرات آسمانی است که مسائل بسیار مهمی هستند.
SBSP بهعنوان نوعی از انرژیهای سبز و پایدار یا انرژی تجدید پذیر تلقی میشود. موضوع طراحی SBSP ها همواره موضوع جالبی برای بررسی بهمنظور جلوگیری از اتمام منابع فسیلی و تغییرات آب و هوایی بوده است.
دو کشور چین و ژاپن بهصورت جدی این پروژه را پیگیری میکنند. در سال 2008، کشور ژاپن ماهوارهای با نام JAXA طراحی کرده که دریچهای بهسوی SBSPهای تجاری است. ایالات متحده امریکا نیز اخیراً تمرکز خود را بر این موضوع مهم قرار داده و مسابقات و همایشهای بسیاری در این راستا برگزار کرده است.
مشکلات احتمالی
- هزینه زیاد پرتاب ماهواره به فضا
- عدم دسترسی برای نگهداری و تعمیر
- افت کیفیت سلولهای خورشیدی تا 8 برابر بیشتر از سلولهای خورشیدی در سطح زمین
- نیاز به ایزوله کردن سیستم SBSP از ماهوارههای دیگر در صورت ارسال فرکانس ریزموج
- هزینه و اندازه قابل توجه ایستگاه گیرنده در زمین
- اتلاف انرژی هنگام تبدیل آن به حالتهای دیگر (فوتون به الکترون، الکترون به فوتون، فوتون به الکترون)