ضخامت لايه اكسيدي – آندي ايجاد شده بر روي آلومينيوم به مدت زمان حضور قطعه در داخل حمام بستگي دارد مشروط بر اينكه تمام شرايط انجام كار استاندارد باشد. در اين صورت براي به دست آوردن ضخامتي معادل 5 ميكرون با دانسيته جريان 6/1 آمپر بر دسيمتر مربع حدود 10 دقيقه و براي ضخامتي برابر 10 ميكرون حدود 20 دقيقه زمان مورد نياز است.

   محققين در رابطه با تركيب شيمياي لايه اكسيدي حاصل از آندايزينگ بر روي آلومينيوم نظرات متفاوتي را ابراز داشته اند. هر یک از نظریه ها بر پایه یک حقیقت علمی ارایه شده است.

   ظروف هاردآندایز ظروفی هستند كه غالبا از طريق يك فرآيند الكتروشيميايي توليد مي شوند. در اين فرآيند از تركيب آلومينيوم با اكسيژن، اكسيد آلومينيوم با ضخامت 30 تا 100 ميكرون تشكيل مي شود يعني آلومينيوم تا عمق ذكرشده تبديل به اكسيدآلومينيوم مي شود. اكسيدآلومينيوم يكي از سخت ترين مواد شناخته شده مي باشد كه خاصيت ضدسايش و ظرفيت انتقال و ذخيره گرمايي بالايي دارد و عايق الكتريكي مي باشد. اكسيدآلومينيوم در گروه كاني ها قرار مي گيرد و در واقع نوعي سراميك است. در فرآيند هاردآنودايز فلز تبديل به کانی مي شود. به دليل عدم استفاده از هرگونه رنگ، لعاب يا ماده افزودني اكسيدآلومينيوم تشكيل شده ماده اي كاملا بهداشتي و سازگار با محيط زيست است.

   سیلیکون چیزی شبیه به کائوچو است و از ترکیب طبیعی سیلیسیوم و اکسیژن تهیه شده است. از ظروف سیلیکونی بیشتر در پخت شیرینی ها استفاده می شود. زمان پخت در این ظروف، سریع است و حتی بدون روغن ماده غذایی از آن ها جدا می شود. شستشوی آن ها ساده است و می توان به راحتی آن ها را از فریزر به فر منتقل کرد. البته نباید این ظرف ها را روی حرارت مستقیم گذاشت. کیفیت ظروف سیلیکونی و بهای آنها متفاوت است. سیلیکون های پلاتینی از گران ترین انواع هستند و می توان از آن ها در درجه حرارت های بسیار بالا استفاده کرد.

   چدن ها ترکیبی از آهن و کربن هستند. با وجود کاهش قابل توجه در تولید چدن‌ها در طول دهه گذشته، چدن‌ها به عنوان مهمترین آلیاژهای ریختگی مورد توجه بوده‌اند. محبوبیت ریشه ای چدن‌ها در ریخته گری اشکال پیچیده با هزینه‌های پایین تولید، قیمت تمام شده نسبتا پایین و محدوده وسیع خصوصیاتی که قابل دسترسی توسط کنترل دقیق ترکیب و سرعت خنک کردن بدون تغییرات بنیانی و اساسی در روش‌های تولید، است. 

   ظروف سرامیکی هم نوعی از ظروف سفالی هستند. سفالی كه لعاب می‌خورد و مجدداً پخته می‌شود به سرامیك تبدیل می شود. امروزه ظروف سرامیكی معمولا به عنوان ظروف غذاخوری استفاده می‌شوند و ظروف سفالی بیشتر جنبه تزئینی دارند، چون سفال اگر لعاب نداشته باشد چربی و رطوبت را پس می‌دهد. ظروف سراميك از لحاظ قابلیت هدایت گرما، مشابه ظروف سفالی هستند. با این تفاوت که مقاوم‌تر هستند و برای قرار گرفتن در فر مناسب هستند. البته باید توجه داشت که انتقال از یخچال به فر گرم یا برعکس، می‌تواند باعث شکستن آن‌ها شود.

   خاک کائولن، فلدسپات (نوعی ماده معدنی، جلا دهنده با نقطه ذوب پائین) و سیلیس به همراه نوعی خاک چسبنده به نام «بال کلی»، مواد اولیه تهیه چینی هستند. تفاوت عمده چینی با سرامیک به درجه حرارت پخت آن ها مربوط می شود. حداکثر درجه حرارت پخت سرامیک ها ۱۱۰۰ درجه است که البته درجه حرارت داخل این ظروف از این مقدار کمتر است. همین مسئله باعث می شود که در داخل ظروف سرامیک خلل و فرج باقی نماند و این ظروف از چینی ها سبک تر شوند و جذب آب داشته باشند و البته به همین دلیل دوام آن ها هم از چینی کمتر است. در مقابل، چینی ها در دمای ۱۲۰۰ درجه پخت می شوند و به همین دلیل درجه حرارت داخل و بیرون آن ها یکسان شده و سنگین تر و با دوام تر هستند. ظروف چینی انواع گوناگونی دارند مثل: چینی های ضخیم و بسیار مقاوم، چینی کاغذی که بسیار نازک و براق و استخوانی و بسیار گران قیمت است.و چینی پروسلن که ضخامت متوسطی دارد.

   برای تهیه ظروف بلور از سیلیس، كربنات سدیم، سولفات سدیم، خرده شیشه، دولومیت و فلدسپات (مواد معدنی) به عنوان مواد اولیه استفاده می‌شود. مخلوط این مواد در دمایی حدود 1500 درجه سانتی‌گراد ذوب می‌شود و مذاب حاصل در قالب‌هایی به شكل ظروف ریخته می‌شود و به این ترتیب ظروف بلورین تولید می‌شوند.

   تفلون در واقع نوعی پوشش نچسب و عایق الکتریسیته است که هم مقاومت حرارتی بالا و هم مقاومت شیمیایی خوبی در مقابل اسیدها و بازها دارد. تفلون ها در میان پوشش های نچسب دیگر از بالاترین ضریب نچسبی برخوردارند. اگرچه ظروف تفلون یا نچسب، طرفداران زیادی دارد ولی در مورد مضرات و تاثیرات نامطلوب آن هم صحبت های زیادی می شود.

   بیشتر از نیمی از ظروف پخت و پز که امروزه به کار برده می شوند ظروف آلومینیومی سبک هستند. استفاده طولاني مدت از ظروف آلومينيومي براي پخت مناسب نيست، چرا كه اين ظروف با آزاد كردن يون آلومينيوم در غذا، سبب انتقال اين يون ها به بدن مي شوند و در دراز مدت مي تواند مشكلاتي براي بدن، از جمله كم خوني، ايجاد كند.